مقایسه تأثیر دو روش آموزش کلاسیک و مبتنی بر استراتژی های تفکر انتقادی بر میزان یادگیری پایدار دانشجویان پرستاری

سابقه و هدف: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است که با هدف مقایسه تأثیر دو روش آموزشی کلاسیک و مبتنی بر استراتژی های تفکر انتقادی (cts)، بر میزان یادگیری پایدار دانشجویان پرستاری در دانشکده پرستاری و پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی سمنان در سال تحصیلی 81-80 انجام شد. مواد و روش ها: جامعه پژوهش شامل کلیه دانشجویان کارشناسی پرستاری دانشکده بود که از بین آنان دانشجویان ترم 3 پرستاری (17n= نفر) در نیم سال اول به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. در این پژوهش درس دو واحدی پرستاری بیماری های دستگاه گوارش به دو بخش یک واحدی مستقل، پرستاری بیماری های دستگاه گوارش فوقانی (ugi) و پرستاری بیماری های دستگاه گوارش تحتانی (lgi) تقسیم شد و بخشugi در 8 هفته اول ترم به روش کلاسیک (دوره آموزشی اول) و بخشlgi در 8 هفته دوم ترم به روشcts (دوره آموزشی دوم) جهت دانشجویان تدریس گردید. امتحان هر بخش به صورت مستقل در پایان هر دوره از دانشجویان به عمل آمد. در روش کلاسیک، موضوعات درسی به شیوه معمول و در روشcts ، از استراتژی های تفکر انتقادی شامل تکالیف نوشتاری سرکلاسی و خارج از کلاس، بحث گروهی، کارگاه آموزشی کوچک و سخنرانی فعال جهت ارائه مطالب در هر جلسه تدریس استفاده شد. جهت بررسی تأثیر دو روش آموزشی مذکور در یادگیری پایدار دانشجویان، آزمون مجدد از امتحان پایان هر دوره به فاصله 3 ماه از اجرای اولیه، بدون اطلاع قبلی دانشجویان به عمل آمد. در این پژوهش هم چنین جهت بررسی تأثیر آموزش به روشcts بر سطح مهارت های تفکر انتقادی دانشجویان، سطح این مهارت ها به وسیله آزمون مهارت های تفکر انتقادی کالیفرنیاcctst) ) در ابتدا و انتهای ترم مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل آماری داده ها به کمک برنامه نرم افزاری spss صورت گرفت. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که اکثریت دانشجویان را خانم ها تشکیل داده و میانگین سنی آنان 46/20 سال بوده است. هم چنین نتایج نشان داد که دانشجویان در اجرای مجدد آزمون پایان دوره توانسته اند در هر دو دوره آموزشی کلاسیک (8/78%) و cts (6/85%) بیش از 60% نمره آزمون پایان همان دوره را کسب نمایند، که نمایان گر ایجاد یادگیری پایدار در هر دو دوره آموزشی مذکور می باشد. مقایسه تفاضل میانگین نمرات آزمون های هر دوره با یکدیگر اختلاف معنی داری را بین دو دوره نشان نداد، که بیان گر این است که اختلاف معنی داری در میزان یادگیری پایدار در دو دوره آموزشی مذکور وجود نداشته است. مقایسه میانگین نمرات دانشجویان در آزمون مهارت های تفکر انتقادی در ابتدای ترم (12/10) و انتهای ترم (53/11) نشان داد که سطح مهارت های تفکر انتقادی دانشجویان در پایان ترم به طور معنی داری افزایش یافته است (001/0 p=). نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاکی از آن است که هر دو روش آموزش کلاسیک و مبتنی بر cts باعث ایجاد یادگیری پایدار در دانشجویان شده است. با وجود ایجاد یادگیری پایدارتر در روشcts از نظر کمّی، از نظر آماری هیچ کدام از روش ها بر دیگری برتری نداشتند. به عبارت دیگر روشcts نتوانسته است یادگیری پایدارتری نسبت به روش کلاسیک در دانشجویان، ایجاد نماید اما این روش آموزشی باعث ارتقای سطح مهارت های تفکر انتقادی در دانشجویان شده است.